Παπανούτσος, Ευάγγελος

(Πειραιάς 1900 – Αθήνα 1982). Παιδαγωγός και φιλόσοφος. Σπούδασε θεολογία, φιλολογία, φιλοσοφία και παιδαγωγικά στα πανεπιστήμια της Αθήνας, του Βερολίνου, του Τίμπιγκεν και του Παρισιού. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση (1919-31). Διετέλεσε διευθυντής παιδαγωγικών ακαδημιών (1931-44), γενικός διευθυντής του υπουργείου Παιδείας (1944-46 και 1951-52) και γενικός γραμματέας του ίδιου υπουργείου (1950 και 1963-64). Υπό τη διεύθυνσή του εκδόθηκαν τα περιοδικά Παιδεία και Ζωή (1946-61) και 100 τόμοι αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων (1953-58). Το 1974 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας του κόμματος Ένωση Κέντρου. Το 1976 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο κριτικής και δοκιμίου και το 1980 εξελέγη ακαδημαϊκός. Ο Ε. Π. έγραψε πολλά έργα παιδαγωγικής και φιλοσοφίας, καθώς και δοκίμια, και θεωρείται πρωτεργάτης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην Έλλάδα. Τα κυριότερα έργα του τιτλοφορούνται: Πραγματισμός και ουμανισμός (1924), Εισαγωγή εις την φιλοσοφίαν της θρησκείας (1927), Περί τέχνης (1930), Περί ηθικής (1932) Περί επιστήμης (1936), Αισθητική (1948), Ηθική (1949), Παλαμάς - Καβάφης - Σικελιανός (1949), Εφήμερα (1950), Γνωσιολογία (1954), Νεοελληνική φιλοσοφία (τόμοι δύο, 1954-56), Φιλοσοφία και παιδεία (1958), Η ηθική συνείδηση και τα προβλήματά της (1962), Επίκαιρα και ανεπίκαιρα (1962), Φιλοσοφικά προβλήματα (1963), Αγώνες και αγωνία για την παιδεία (1965), Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα (1968), Λογική (1970), Ο λόγος και ο άνθρωπος (1971), Ψυχολογία (1973), Πρακτική φιλοσοφία (1973), Νόμος και αρετή (1974), Το δίκαιο της πυγμής (1976), Η κρίση του πολιτισμού μας (1978) κ.ά. Έγραψε επίσης το ταξιδιωτικό Αμερική (1966) και φιλοτέχνησε μεταφράσεις δοκίμιων. Ο παιδαγωγός, φιλόσοφος και συγγραφέας Ευάγγελος Παπανούτσος, από τους πρωτεργάτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα.